بیماری دروغ پردازی

قطعا همه ی ما در طول روز با افرادی که دروغ می گویند رو به رو شدیم. احتمالاً دوستان یا همکارهایی داشتیم و یا داریم که به صورت مبالغه آمیز دروغ می گویند و زمانی که آن ها شروع به حرف زدن می کنند به خودمان می گوییم: وای خدای من باز شروع شد…!

چوپان درغگو نشویم

شاید در چنین موقعیتی قرار گرفته باشید که دوستی خاطره ای برای شما تعریف کند و مثلا بگوید من یک دایی دارم که در فلان وزارت خانه مشغول به کار است اما بعد از مدتی فراموش کند که قبلا چنین حرفی زده و بین حرف هایش بگوید دایی من در شرکتشان با فلان مشکل مواجه شده است.

در واقع آن ها خودشان را لو می دهند و این دروغ ها کم کم باعث می شود به چوپان دروغگو تبدیل شوند. به قول قدیمی ها آدم درغگو حافظه خوبی ندارد.
در اصل قدیمی ها این جمله را برای این اشخاص به کار می بردند.

اگر بخواهیم واقع بین باشیم باید اعتراف کنیم که همه آدم ها گاهی دروغ می گویند و این دروغ با توجه به شرایط و موقعیتی که در آن هستند متفاوت است یعنی نوعی از دروغ که خیلی ها به آن دروغ مصلحتی می گویند.
اما اگر کسی دچار بیماری دروغ پردازی باشد به طور مداوم و وسواس گونه دروغ می گوید.

اصلا چرا دروغ؟

انسان از سن ۴ سالگی که متوجه می شود حقیقت از نظر همه یکسان نیست دروغ گفتن را آغاز می کند.
البته کودک چهارساله از روی خباثت این کار را نمی کند بلکه می خواهد از توانایی خودش در موقعیت های متفاوت آگاه شود.
در واقع دروغگویی از نظر علمی یک روند تکاملی و لازم برای بقای گونه ها است ولی نکته مهم اینجاست که نباید این دروغ ها پاتولوژیکی باشند.

(دروغ پاتولوژیکی به دروغی گفته می شود که فرد بدون دلیل دروغ می گوید و به آن عادت دارد به طوری که حتی برای جزئی ترین مسائل هم دروغ می گوید.)

فرد مبتلا به بیماری دروغ گویی همیشه در حال دروغ گفتن است و برای این کار خود دلیلی دارد اما از نظر علمی و پزشکی دلایلی همچون: کمبود توجه، تحت تاثیر قرار دادن اطرافیان، عدم اعتماد به نفس، عدم رضایت از شرایط و زندگی خود، دیده شدن و حتی معروف شدن و… از دلایل این اقدام آن ها است.

تصور کنید…

چند روزی است وارد محل کارتان شدید و با شخصی آشنا می شوید که سن زیادی ندارد.
او در مورد تحصیلات خود توضیح می دهد که رشته پزشکی را دوست داشته و با تلاش قبول می شود.
دو ترم درس می خواند اما به دلیل شرایطی که داشته نمی تواند ادامه دهد و مجبور به انصراف از دانشگاه می شود.
در این حین شما متوجه می شوید که تمام کارهای مربوط به آن دو ترم اعم از انتخاب واحد را خودش انجام داده است.

مدتی می گذرد و او مجددا برای ادامه تحصیل در کنکور شرکت می کند و یک رشته معمولی قبول می شود و در دانشگاه ثبت نام می کند.
بعد از شما می خواهد در انتخاب واحد به او کمک کنید و در میان صحبت هایش اشاره می کند که مراحل انتخاب واحد را بلد نیست و نمی داند باید چه کاری انجام دهد.
این لحظه مغز شما آلارم می دهد که قبلا گفته بود دو ترم دانشگاه رفته و خودش هم انتخاب واحد کرده!
اما وقتی شما این موضوع را بیان می کنید از آن جایی که معمولا این افراد دروغ هایشان به درستی و با جزئیات در ذهنشان نمی ماند به شما می گویند: رفتم کافینت و انتخاب واحد کردم.

چنین شخصی رفته رفته با دروغ هایی که می گوید اعتماد اطرافیان را نسبت به خودش از دست می دهد و در نهایت یا با او قطع ارتباط می کنید و یا اگر شرایط این کار را ندارید دیگر به حرف ها و کارهای او اهمیتی نمی دهید.

بیماری دروغ پردازی چه عواقبی دارد؟

فرد مبتلا به دروغ گویی سعی می کند با دروغ گفتن ارزش اجتماعی خود را بالا ببرد و احترام موقتی را برای خود بخرد.
معمولاً این افراد دوست دارند تمام کارها عالی پیش روند و از نظر دیگران یک فرد بی نقص باشند به همین دلیل از دروغ استفاده می کنند.
عدم اعتماد به نفس کافی موجب می شود فرد با دروغ، خود را به عنوان یک شخص موفق و کاربلد در تمام زمینه ها معرفی کند تا بتواند از این طریق نیاز روحی خود را ارضا کند.

نکته اینجاست که این افراد بعد از مدتی که دروغ می گویند و در واقع این رفتار برای آن ها به یک عادت تبدیل می شود، دروغ های خود را باور می کنند و با آن ها زندگی می کنند اما قطعا جایی مجبور می شوند با واقعیتِ زندگی خود رو به رو شوند.
این لحظه، آسیب جدی به روح و روان شخص وارد می کند و حتی ممکن است نیاز به بستری شدن داشته باشند.
البته کسانی که وضعیت وخیم تری هم دارند تا مرز خودکشی پیش می روند.

به فرزندان خود راست گویی را یاد بدهید

اگر پدر و یا مادری هستید که می خواهید به فرزند خود راست گویی را آموزش بدهید، ابتدا باید توضیح بدهید که هیچ امری مقدس تر از اعتماد متقابل میان پدر و مادر با فرزندان نیست و ترجیح می دهید حتی اگر با موضوعی مخالف هستید، واقعیت را بدانید تا اینکه دروغ بشنوید.
البته که عمل کردن به این نکته هم اهمیت دارد و نیازمند آموزش است.

باید به فرزندتان این اطمینان را بدهید که اگر با رفتارشان اعتماد شما را جلب کنند با محدودیت های کمتری مواجه خواهند شد و اگر بخواهند هر موضوعی را از شما پنهان کنند برای مراقبت از آن ها مجبور به ایجاد محدودیت های بیشتری خواهید بود.

راه های تشخص افرادی که بیماری دروغ پردازی دارند

با توجه به اینکه ما همیشه به دنبال شنیدن واقعیت ها هستیم می توانیم از سر نخ هایی استفاده کنیم که تا حد زیادی برای تشخصی دروغ از واقعیت به ما کمک می کنند.

زبان بدن: معمولا کسی که در یک گفت و گوی عادی شرکت می کند بدن او به طور ناخودآگاه و کاملا طبیعی حرکاتی دارد ولی اگر کسی اضطراب داشته باشد مدام در حال جابجا شدن و حرکت اضافه کردن، است. از طرفی کسی هم که از جای خود تکان نمی خورد و محکم سرجای خود نشسته یا ایستاده است احتمال دارد که دروغ بگوید.

جملات و گفته های متناقض: به کسی که توضیحات ضد و نقیضی در مورد یک موضوع می دهد، مثل همان شخصی که در مثال بالا به آن اشاره شد باید شک کرد چرا که ممکن است تمام واقعیت را بیان نکند.

دادن اطلاعات بیش از حد: وقتی کسی به شما اطلاعات زیادی در مورد یک موضوع می دهد به خصوص در مورد جزئیاتی که از او نخواستید توضیح می دهد احتمال اینکه دروغ بگوید زیاد است. چراکه این افراد امید دارند با این اضافه گویی ها مخاطب خود را متقاعد کنند.